Frans van Hilten – auteur

Een utopie/dystopie

Januari

“Dirk! Bier?”
“Ja, dat hebben we wel verdiend. Britta is bijna klaar, dude.”
“Ja man. Wie had dat gedacht. Toch nog sneller gegaan dan we dachten.”
“Zeker. Hé Vince.”
“Wat?”
“Wie krijgt haar eerst straks?”
“Pleur toch op man. Daar zouden we over tossen, dat hebben we vanaf het begin gezegd. Wat ik een veel belangrijker vraag vind, is of ze al bij vol bewustzijn moet zijn.”
“Hmmm, ja, dat is een goeie. Of ze op a-QQ of a-QX moet draaien bedoel je? Er is voor allebei wel wat te zeggen, vind ik. In het ene geval is ze eigenlijk nog buiten bewustzijn en gehoorzaamt ze volledig op onze magic potion. In het andere geval krijgt ze alles mee, weet ze wat ze doet en gehoorzaamt ze nog steeds. Ze denkt dan dat ze dat uit vrije wil doet, haha. Die is natuurlijk wel leuker.”
“Weet je wat we doen Dirk? We zetten de switch om terwijl het gebeurt. Middenin de daad, zogezegd. In één keer de switch, zip, poef! En ze beseft dat ze bezig is lekker genomen te worden. En ze geniet er ook nog van, ons psychologiestudentje.”
“Hahaha, Vincent jongen, jij bent echt wicked. Maar dat wisten we natuurlijk al. Jouw hele idee om dit als proef te doen was geweldig.”
“Ik weet het, ik weet het. En ik ben er zo gewoon onder gebleven.” Vincent lurkt van zijn bier, trekt met twee handen een zak chips open. Terwijl zijn kaken krakend de snack vermalen kijkt hij naar het jonge vrouwenlichaam dat, gekoppeld aan een veelheid aan slangen en mechanieken, roerloos in de cilinder hangt. “Maar dit is allemaal nog niets. Straks, als we iedereen onder controle hebben, kunnen we iedere vrouw nemen die we willen. We kunnen executeren wie we willen. We laten iedereen 20 uur per dag werken tot ze er letterlijk bij neervallen. Nu kent niemand ons nog, maar we zullen dictator van de wereld zijn. Alle hulpbronnen van de aarde zullen van ons wezen.”
Dirk, dromerig, kijkt nog naar Britta. “Weet je wat ik het allermooiste aan haar vind, Vince? Dat ze écht is. Geen Frankenstein, geen plastic, geen wassen beeld, geen robot. Die moedervlekjes, die benen die toch echt niet helemaal perfect zijn… geen AI-model, maar een echte vrouw. Een echte.”
“Die ik zo meteen ga neuken.”
“Ja, ho even, of ik hè. Daar zijn we nog niet over uit.”

Februari

“Vince! Weet je wat me net overkwam?”
“Vertel.” Vincent draait aan een hendel, terwijl hij gespannen toekijkt hoe een stroperig en een minder stroperig goedje samenvloeien in een erlenmeyer.
“Britta kwam net naar me toe, man. Of ik zin had.”
“Hè, wat?!”
“Ja joh Vince joh gek! Bizar lekker. Ik was gewoon met die mol-berekeningen bezig maar in een keer een tent in mijn broek van hier tot Tokyo jongen! Té vet.”
“Vet? Je bent niet wijs man! Ze gaat eigen initiatief ontplooien!”
“Ja precies. Superlekker, ik kwam klaar als een beest!”
“Dude, tooooo much information. En verder, doe niet zo onnozel. Denk even na! We hebben die Frerik nu als volgende proefpersoon, die komt woensdag op het lab. Studentje bestuurskunde deze keer. We zullen hem eens even besturen, haha. Frerik gaat computergestuurd een medestudent vermoorden. Wat denk je dat er gebeurt als die ook ineens eigen initiatief gaat ontplooien? Kom op man! De mix moet bijgestuurd, er mag absoluut geen eigen initiatief meer inzitten! Good boy, good girl, schapies die precies doen wat wij voorschrijven. Dat is de default. Geen pro-actieve shizzle. En ik wil dat opgelost vóór we Frerik aan het werk zetten.”
“O. Jee. Nou ja zeg, en ik dacht nog…” Dirk hijst zijn broek nog eens op, draait ongedurig heen en weer met zijn handen in zijn zakken. “Maar wat dán? Wat deugt er dan niet in onze Purple-X?”
“Ja, dat weet ik bij god niet.”
“Ik heel misschien wel,” zegt Dirk aarzelend. “Ik denk dat de patinering van de oxydanten te hard neerslaat op het membraan. Dan krijg je een peristaltische cyclus en die kan klontering veroorzaken. En we weten allemaal wat er dan gebeurt.”
“Dirk, het is dat je zo’n domme rukker bent, maar anders was je een klein genie,” zegt Vince. “Ga het fixen, dan ga ik verder met de proeven voor de infiltratievloeistof.”
“Vriendelijke vriend, zo simpel is het niet,” zegt Dirk. “Het betekent dat we helemaal niet met vloeistof kunnen werken. We zullen een chip moeten implanteren. En dat is niet zo makkelijk te doen. Het oude plan, Purple-X in het drinkwater, ja, dát was goed te doen. Maar nu moeten we de hele wereldbevolking persoon voor persoon injecteren om de mensheid te kunnen controleren.”
“Ja maar dat is niet te doen! Denk nog eens na alsjeblieft. Die chips produceren is het punt niet, dat kunnen we met twee vingers in ons neus, maar hoe krijgen we ze in miljoenen, liefst miljarden mensen tegelijkertijd geïnjecteerd?”
“Niet. Het enige wat ik kan bedenken is om de chips alsnog in het drinkwater te doen. Met een systeempje, een soort weerhaakje zeg maar, waardoor ze zich vastzuigen in de maagwand om nooit meer los te laten.”
“Dat kan, maar je krijgt dan misschien individuen met zes chips in hun maag en andere met nul.”
“True Vince, true. We zullen wat extra proefjes moeten doen. Maar dat is het waard toch?”
“Zeker. En kan Alpha het aan?”
“Als ik een computer bouw, kan die alles aan Vince. Alpha will control the world.”
“Goed, als de sodemieter aan de slag dan weer. Je mag de mol-berekening vergeten en je chip-ontwerp weer oppakken. Enne, straks na de frieten even het projectplan updaten samen?”
“Ja. Toch jammer hoor,” zegt Dirk. “Van mij had tante Britta nog wel een paar keer naar me toe mogen komen op diezelfde manier.”
“Man, je bent helemaal verslingerd geraakt aan die griet. Maar leef je uit. We gebruiken Britta in principe niet opnieuw als proefpersoon. Alleen maar goed om te zien hoe haar conditie verder uitwerkt. Voor de tweede proef heeft deze Frerik zich aangemeld en voor de vervolgproeven ga ik weer nieuwe studenten werven.”

Maart

De champagne plopt bruisend open. Vincent schenkt morsend in, een brede lach op zijn gezicht. “We zijn er, dude. Helemaal officieel. Britta en Frerik en al die anderen krijgen eeuwige roem en een standbeeld, maar wij zijn de baas. Dictator van de héle wereld. De chips zijn in het drinkwater ingebracht wereldwijd. Alpha’s programma’s draaien al, alle mensen op de aardbol worden nú al aangestuurd tot categorie ‘schapie’.”
“Allemaal lieve, blije schapies,” zegt Dirk dromerig. “Want Alpha draait standaard op lief en positief. De algoritmes zijn constant. Pas als wij een instelling veranderen, verandert ook hun gedrag. Brave, zoete schapies.”
“Geweldig toch. De hele wereld lief voor elkaar. Het zou een utopie zijn als… wij er niet waren. Haha. De sukkels zullen blijmoedig alles ondergaan wat wij verzinnen. En man, wat gaan we wreed zijn. Een dystopie is er niets bij. En het was zo makkelijk eigenlijk! Hee Dirkie!”
“Ja? Gatverdamme, ranzig spul die champagne.”
“Smakeloze lul ben je toch ook. Dirkie, wie ga jij als eerste laten executeren?”
“Jou.”
“Pardon?”
“Moet je maar niet zeggen dat ik een smakeloze lul ben. Trouwens, ik heb je ook al vaker gevraagd me geen Dirkie te noemen.”
“Oh, wat een gevoelig manneke ben je toch ook. Maar weet je wat het is Dirkie? Dirkie, Dirkie, Dirkie!”
“Schei uit!” schreeuwt Dirk. Hij geeft Vincent een duw.
“Hee hee hee, worden we fysiek nu? Misschien zou ik jou moeten laten executeren. Of nee, weet je, dat hoef ik helemaal niet te doen. Dat zul je zelf doen.”
“Hè wat? Ik moet je flauwe grapjes niet,” waarschuwt Dirk.
“You wish dat het een flauwe grap was,” zegt Vincent koud. “Wat denk je dat ik net in jouw champagne heb gedropt? Jij wordt net zo’n schapie, net zo’n slaaf als iedereen. En ik word de enige heerser op deze wereld, hahaaa!”
Dirks ogen puilen bijna uit de kassen. “Je hebt… wát… nee, nee nee!” Hij springt op en staat te hijgen van angst. Dan begint hij ineens te lachen. “Toch nog een heel, heel klein puntje Vince, voor ik een schapie word. Jij wordt geen wereldheerser.”
“Hoezo niet? Ga je nog effe razendsnel proberen me te vermoorden, Dirkie Dirkie Dirkie? Dat zal je niet lukken jongen. De chip is zich als het goed is al aan het vastzuigen en ik kan je misschien zelfs al op afstand beheersen.”
“Nee. Je wordt geen wereldheerser omdat er in jouw drankje ook een handjevol chips zat. En geen paprikachips, vriend.”
Vince wordt wit en het is zijn beurt om puilogen te vertonen. “Je hebt… je hebt…” Dirk knikt, maar het ziet er al vriendelijker uit. “Kom Vince, lieve vriend. We gaan fijn wandelen samen.”
Vincent, met een plotseling dommige grijns, knikt. “Ja, wandelen, gezéllig Dirk. We gaan.”

Zachtgestemd verlaten ze het laboratorium met zijn computers en bruisende retorten. Hand in hand lopen ze de wereld in. Er staat een zachte bries, de narcissen bloeien, een koolmees kwinkeleert lustig in een bloeiende magnolia. Een hond en een kat snuffelen vriendelijk aan elkaar. In een stadion in Amsterdam proosten Ajax- en Feyenoordfans verheugd met elkaar om de fijne wedstrijd te vieren. In Noord-Ierland omhelzen protestanten en katholieken elkaar. In Oekraïne en Gaza gooien mensen wapens weg en knuffelen elkaar. Britta danst met Frerik over het mos en de wolf, die ze daarbij tegenkomen, huppelt vrolijk mee. De wereld barst los in een lied van vreugde.

Een technicus van de electriciteitscentrale, die zingend door zijn werkruimte danst, vergeet op tijd een resetknop in te drukken. Een fractie van een seconde valt de stroom op het netwerk weg. Een electron, diep in het elektronisch brein van Alpha, blijft een ondeelbaar moment hangen. Een piepklein fragmentje code in het algoritme muteert. In de ogen van een kleine jongen, die in een dorp in India met zijn vriendjes speelt langs een modderige rivier, verschijnt een kwaadaardig licht.